Co ostatnio obejrzałam...

 Cześć :)

Pamiętacie ostatnią awarie, (niemal) wszystkich Social Mediów?

Jak spędziliście ten czas?

Ja tego wieczoru, mimo iż nie narzekałam na nudę, byłam trochę zdenerwowana, gdy nie udało mi się zalogować na IG (bo tylko z tego korzystam, nie mam FB ani Snapchata)

Nie tylko SM wówczas odmawiały posłuszeństwa- miałam problem by skorzystać z aplikacji Play24, a bileter w kinie miał problem by sprawdzić mój bilet, który kupiłam przez Internet.

Mimo tych trudności, udało mi się obejrzeć film, a dziś przychodzę do Was z jego recenzją :)

Żeby nie było śladów

Film opowiadająca o kulisach jednej z najsłynniejszych i najbardziej dramatycznych zbrodni stanu wojennego popełnionej w maju 1983 roku. Zatrzymanie i pobicie przez funkcjonariuszy ZOMO warszawskiego maturzysty – Grzegorza Przemyka zapoczątkowało społeczne protesty, ale też skłoniło komunistyczny aparat represji do wdrożenia wielkiej mistyfikacji. To opowieść o zbrodni bez kary, ale przede wszystkim o totalitarnej władzy, która nie cofnie się przed niczym – nawet najbardziej absurdalnym kłamstwem – aby osiągnąć swój cel.

Ciepłe popołudnie, grupka młodych mężczyzn wychodzi na Plac Zamkowy w Warszawie. Wesoło rozmawiają, wygłupiają się, co nie podoba się patrolującym ulice milicjantom. Mundurowi podchodzą do mężczyzn, by ich wylegitymować. Jeden z nich- Grzegorz Przemyk- odmawia podania funkcjonariuszom dowodu, wskutek czego on i jego kolega zostają przewiezieni, na komisariat. Ostatni z chłopców, biegnie po matkę Grzesia- Barbare Sadowską. Chłopcy przewiezieni na komisariat, zostają brutalnie pobici, najbardziej cierpi Grześ. Milicjanci biją go w brzuch żeby nie było śladów. Do pobitego Grzesia wzywają karetkę. Z pogotowia Grzesia odbiera matka, zabiera go do domu, by po kilku dniach znów zawieźć syna do szpitala, gdzie przechodzi operacje, podczas której umiera. Sadowska postanawia walczyć o sprawiedliwość, aby funkcjonariusze odpowiedzialni za pobicie Grzesia, zostali ukarani. Milicja wraz z resztą władzy, aby tego uniknąć, zaczyna polować na jedynego świadka zdarzenia- kolegę Grzesia, Jurka Popiela. Od tej pory aparat władzy robi wszystko by milicjanci nie zostali ukarani- zaczyna się poszukiwanie Jurka, inwigilowanie jego bliskich i zastraszenie ich, a w końcu zrzucenie winy na sanitariuszy, przewożących Grzesia z komiariatu na pogotowie.  Okazuje się że pobicie Grzesia nie było przypadkowe- prawdopodobnie była to zemsta na matce chłopaka, opozycyjnej działaczce Barbarze Sadowskiej.

Historia tej zbrodni, nie była mi znana, a film zdecydowałam się obejrzeć gdy zobaczyłam zwiastun, który mnie zaciekawił. Seans żeby nie było śladów trwa niemal trzy godziny, jednak nie mogę powiedzieć że się nudziłam czy męczyłam, ponieważ produkcja ma bardzo spójną fabułe. Nie ma tu zbyt wielu brutalnych scen- po za pobiciem Grzesia, czy próbą samobójczą, jednego z sanitariuszy wrabianych w te zbrodnie. Co nie znaczy że film nie jest straszny- wręcz przeciwnie, przerażają groźby milicjantów (co zrobią sanitariuszowi i jego rodzinie, gdy nie przyzna się do morderstwa Grzesia), przeraża inwigilacja rodziców Jurka, przeraża zastraszanie np. mecenasa który pomaga Sadowskiej. 

Władza by postawić na swoim nie cofnie się przed niczym, najpierw całą tą sprawę próbuje zamieść pod dywan, a następnie twierdzi że Jurek to kryminalista i nie można mu wierzyć. 

Nie dopatrzyłam się żadnych minusów w tym filmie, kolejnymi atutami, które zachęcają do obejrzenia produkcji są: świetna obsada i gra aktorska, oraz to że film jest kandydatem do Oscara. Trzymam kciuki i polecam Wam obejrzeć ten film- naprawdę warto :)

Oglądaliście ten film?

Co ostatnio oglądaliście?

Dajcie znać w komentarzach :)

Do następnego :)

Źródło zdjęć i plakatu:

www.fdb.pl